Dez anos depois o vegetal é redescrito por Piso, em 1658, no De Indiae Ullriusque Re Naturalis El Medica, Lib. IV Caput XXV. p. 163-164, Amsterdam e que faz a seguinte descrição, um tanto diferente da primeira:
Ibirapitanga, sive Lignum Rubrum. É a legenda que epigrafa um ramo de pau-brasil com folhas, flores e frutos que se encontra reproduzida no texto, figura bem mais nítida que a existente em Maregrav. O texto diz: \"Ibirapitanga, quae arbor, mérito a Lusitanis, Pao do Brasil per excellentiam dicta, alta et vasta, cortice fusco brevibus spinis armato: ramis et foliis alternatirn positis figura Buxi foliis similibus splendentibus et saturate viridibus. In ramis hinc inde etiam ramuli proveniunt multis exiguiis floribus copulatis ornati ipso Lilio convallium fragantioribus pulchre variegati coloris flavescentis. His pereuntibus succedunt siliquae, oblongae, planae, compressa, exterius aculeatae, obscuras fuscae, rubras, splendentes exiguas fabas aliquot in se continentes. In locis mari vicinis non apparet, sed tantum in mediterraneis silvis, unde magno labore ad littoralia vehitur.
Tinctura hujus ligni rubra toto orbe est, notissima. Sed minima moles tam vastae arboris tingit, dempta enim magna parte ligni superioris, sola matriz tibiam circa crassa rubri est coloris, cujus postea, rasura quanti sit laboris novit optime Ergastulum Amstelodamense.